Το δωματιο
γεμισ’ αιματαΤα κρανια των συντροφων με ματια να τρεχουν
εκδικηση
ερχονται και ζητανε το αδυνατο.
Ο χρονος κατω από τη λαμπα
σα λυσσασμενο σκυλι εποπτευει το χωρο
που θα σημειωθουν τα ονοματα
Και διπλα τους προσεκτικα
μικροι μαυροι σταυροι.
Δεν υπαρχει πια καιρος για λογοτεχνικες περιγραφες.
Αλλωστε οι φυλακισμενοι κι η μητερα
χωρις ορια και χωρις κανενα φοβο
εχουν κιολας ξεκινησει.
*
Σαν βουνα που καταληγουνε τη νυχτα ανθρωποι
γραμμες ορισμενες κι επικινδυνες/ με αντιβαρο τα μακρινα
πλοιάρια
που ποτε δεν ερχονται…
ανοιγουν τον χορο των διαδρομων, αμετανοητοι
εγκληματιες
με ψηλα το κεφαλι ψιλο στριμμενο μουστακι
ανοιγουν τις φυλακες και τα συνορα
ανοιγουν τα παραθυρα και οι πουτανες
με μια ομορφη λυπη
και κοιταζουν τελευταια φορα-
τους φωτισμενους- μελαγχολικους εραστες της πρωτης
αμαξοστοιχιας
που με ματια μαχαιριες
βυθιζονται ολοενα στην αγαπη και στην ουτοπια.
*
Καθως πεφτει το γκριζο στα προαστια
στα ψηλα σπίτια με τους φαγωμενους σοβαδες
και τους καθετους δρομους
στρατιες σκυφτων ανθρωπων κατεβαινουν το σαρακι
της νυχτας
μπαινουν στο ξυλο
αποβιβαζονται σε ρημαγμενες παραλιες
φαγωμενοι απ’ την αγρυπια που ξημερωσε οργη
-χωρις αρχηγο
με τα χερια στις τσεπες χοντρων παλτων
χαϊδευουν το παραπονο
και τοποθετουν παντου, ηρεμα κι αθορυβα
βομβες, βομβες στις φτηνες επιθεωρησεις
βομβες στα βρωμικα σουβλατζιδικα
βομβες στα συνδικατα ηθοποιων
βομβες στην ημερησια διαταγη του κομματος
βομβες παντου βομβες γι’ απειρα χρονια
μεχρι την ανασταση.
*
Κάθε πρωϊ
βγαινω ηρεμα στο δρομο
και κολλαω τα΄αυτι μου στις εξατμισεις.
Αγοραζω ο,τι πιο ακριβο βρω
και μπαινω σ’ όλα τα καφενεια.
Δεν βρισκεται κανεις να με ακουσει.
Αναμεσα στους κοσμους των αμαρτωλων
και των πανηγυριων
μπαινω και βγαινω χτυπωντας τυφλα
το σφυρακι του ψυχιατρου.
Δεν είναι ζωη ετουτη.
*
Πολλες φορες –τι βασανο να τις μετραω
τελειωνουν τα τσιγαρα
κι ερχονται οι φιλαθλοι
Ορδες ανεβαινουν τη λεωφορο
με γκομενες, φιλους κολλητους απ΄το γυμνασιο
(πεδιον Αρεως -Σονια- Αβερωφ)
Εκει καπου θα ενωθει με το πληθος ο Αντωνης Ταβανης
σαρανταρης τωρα, με την επιχειρηση και τα ποιηματα
αγκαλια
και που μελλεται λιγο παραπανω να συναντηθει με
το μπλοκ
των καρκινοπαθων του Αγιου Σαββα
να ορμησουν χωρις εισιτηριο στη θυρα 7
(Περιστέρι- Οργανωση Βασης Αμπελοκηπων- Εξαρχεια)
Ερχονται οι φιλαθλοι
με κατι κερματα κομματιασμενα
να μας υποστηριξουν.
*
Νεαροι μου αλκοολικοι
καντε χωρο
στις κινητες διαφημισεις.
Χασατε.
*
Υπαρχουν κι αλλοι
που βλεπουν τον ηλιο με ραβδωσεις.
Λενε πως ο Απολλων αυνανιζεται
η ότι ο Διας ριχνει μολοτωφ στις γυναικες της Αναφης.
Κι αλλοι
που διαμαρτυρονται για τα επιτοκια
Και το πικαπ του γειτονα.
Και λιγοι κρυμμενοι στους μητροπολιτικους ναους
και τα παρκα
που κάθε τοσο
περνανε μια θηλειας το λαιμο της κοινωνιας
και κλωτσανε την καρεκλα.
*
Στο γηπεδο
κι υστερα στα σεντονια του νεκροτομειου
να κυλιομαστε.
Κι να ΄ρχονται ολουθε φορτηγα
παροξυσμοι
και τα παιδικα μας χρονια
με ακονιστα βηματα, με ντροπη
κρατωντας το πιο αγαπημενο
να μας προσφερουν στα κρυφα
την ωρα που
θα μας ξεσκιζουν μ΄ένα ηρεμο μισος
σιγουροι πως θα ΄βρουν την αιτια.
(Αν είναι ποτε δυνατο
οι μπακαληδες του ερωτα
να μπορεσουν να λογαριασουν.
Αν είναι ποτε δυνατο τα επικυρηγμενα ματια
να κολασουν αποσπασμα.
Αν είναι ποτε δυνατο
Αν είναι…
*
ΑΝΟΙΞΗ
Σκοτεινιαζει στα δεντρα
Και περνανε γρηγορα μηχανακια.
Ειναι η γη.
Ειναι φωτορεπορτερ ριγμενοι στα πηγαδια
και τα σαρκοβορα τασακια των αντλιωρων .
Ειναι πουλια με πατεριτσες
και το θροϊσμα των νυχτικων.
Ειναι που ξημερωνει
με το φιλι και το νερο.
Ησυχαστε.
*
Α! Αυτή η κλασσικη μουσικη
και τα τεντωμενα σχοινια πανω απ΄το γηπεδο.
Α! Αυτά τα τριανταφυλλα
πλαϊ στις αμαζονες και τα ποδηλατα.
Με τα νυχτερινα shows
που ξεχυνονται από τις μπετονιερες
και τη φρικη των διαδασκαλων Α!
Ειναι η εικονα που ματαια
ζηταει στα πελματα μου
να μην ελπιζω.
ΞΕΡΩ ΠΙΑ.
*
Η Ροζα ηθελε να ξαναχορεψουμε Αλλεν.
Ολο το χειμωνα ανακατευα σκουπιδια
και μαζευα πτωματα
Βρηκα ενα εκατομμυριο μωρα
Και δυο φορες σαμποταρισα το δικτυο αποχετευσης.
Παει κι η μουσικη χαλασε Αλλεν
κατι ξερουν αυτοι
δε σ΄αφηνουν ν΄ανασαινεις τιποτ΄άλλο
από τη μποχα τους.
Ειναι παλαιων αρχων.
Κι εγω ηθελα Αλλεν
αλλα μεχρι και τα ποιηματα μου κοβουνε στα δυο
όχι δεν κολωνω
μη φυγεις από κει –ερχομαι.
*
Γραμμες γραμμες γρα
φες
ολο ο κοσμος περπαταει
με κονταρια σημαιας στο χερι
ψαχνοντας τις χαμενες του καλογριες
Επικος
αλλα μιλωντας για οδοντιατρικα ειδη
και μεσοκοπος
με τα υπαρχοντα του (ένα πορτατιφ)
κατεβαινει με καμαρι στον Αδη.
(Ηταν κατι ελασματα με τσαντες μπλε –ναϋλον
αλε ρετουρ
πλαϊ σε τεραστιες διαφημισεις τσιγαρων).
Ο ΗΛΙΟΣ ΛΑΜΠΕΙ.
*
Με μια κουβερτα τυλιγμενος
ουρλιαζε.
Μ΄ένα τσεκουρι οπλισμενος
συνδιαλεγοταν.
Χαθηκε
σα μοτοσυκλετα στην εθνικη
κορναροντας.
*
σα σηραγγα μες απ΄το μυαλο μας
η φαντασια ακολουθει παντα μια κηδεια
σ΄ολο το σωμα της μαυρους επιδεσμους
εξορισμενη απ΄την ανικανοτητα στο βυθο
χωρις λες διεξοοδο σ΄αυτόν τον κοσμο
χωρις χερια και συντροφους
μονο τα κιτρινα λουλουδια στο βαζο
και τα βιβλια στο τζακι
να κανουν επισημο το απο/τροπαιο
ενος ετοιμογεννου εαυτου
που δεν προλαβε.
*
..........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου